Sommige ‘die-hards’ in Noord-Limburg en het Maasland koesterden de droom van puur Limburgs getinte titelfinales tussen Tectum Achel en VC Greenyard Maaseik. Die wens klonk iets te optimistisch. Had misschien gekund in het land Utopia.

Neen, de eindfinales in de campagne ’24-’25 worden afgewerkt door Knack Roeselare. Tectum Achel bleek een hapklare brok. Voor het twaalfde seizoen op een rij tuk op een 16de landstitel, na 17x bekerwinst. Tegenstander VHL Haasrode Leuven, dat als traditioneel ‘zwarte beest’ VC Greenyard Maaseik uitrangeerde, stroopt de mouwen op.

In de titelclashes ‘Best of five’ komt het tot thrillerduels tussen West-Vlaanderen en Vlaams-Brabant. Terwijl Tectum Achel glom van trots door zijn historisch unieke derde plaats in de eindstand (+ ticket voor de Europese CEV-Cup), bleef Maaseik verweesd in zak en as achter.
Geen Champions League volgend seizoen, wel de CEV-Cup via de vierde plek in de eindranking. Die stek was ook het lot van Maaseik, exact tien jaar geleden in 2015, onder hoede van de Italiaanse coach Giovanni Torchio, die halfweg seizoen werd afgelost door Erik Verstraten.

We polsten de Maaseikse algemeen manager Dieter Leenders naar zijn visie op het nefaste seizoen. Coach Claudio Gewehr, ondertussen ex-Maaseik, verlengt niet wegens gezondheidsredenen. Dat vindt de club bijzonder spijtig.

Minder dramatiek voor Tectum Achel, wel bakken ‘tristesse’ dus in Maaseik, na een campagne met als rode draad ‘opstaan, vallen en weer doorgaan’. Tegen beter weten in. Wisselvalligheid was troef.
Na de mentale opstoot in de kwartfinales tegen Lindemans Aalst (in Aalst: 3-1, thuis: 3-1 en derde match in Aalst: 1-3). Maaseik sprak in paastermen over ‘De Verrijzenis’. Met, oef, een Europees ticket aan boord. Een uitschuiver tegen de Ajuinen had de Maaslanders het Europees ticket gekost. Nooit gebeurd in dertig jaar. Maar oké, dat ticket ligt panklaar op het bord.

Dat bewijs van ‘anima’ in kwartsessies, met extra levensvuur voor Maaseik, was coach ‘straffen Hendrik’ Tuerlinckx (VHL Haasrode Leuven) niet ontgaan in de aanloop naar zijn halve finales. Hij had zijn huiswerk prima gemaakt. Met strategisch opslagwerk richting de jonge Zweedse ‘medical joker’ Hampus Ekstrand. Zo smeerden de Leuvenaars in eigen huis Maaseik een 3-0 k.o. aan.
Het Limburgse schip maakte ongewild meteen zwaar slagzij. En de tanker werd finaal getorpedeerd via een geweldige stunt van VHL: 2-3 in de return in de Steengoed Arena, na de onwaarschijnlijke remonte vanuit een 2-0-achterstand. Dé triomf voor VHL. Maar ‘einde verhaal’ voor de eergierige Maaslanders na een bijzonder turbulente campagne. Met horten en stoten en totaal onverwachte plotwendingen, zoals tegen buur Achel. Het roemrijke palmares (16 titels, 14 bekers) kan niet worden aangedikt.

Wat was eigenlijk de beginsituatie? Hoe ontstond al dat vervelende gehaper in het volledige pakket van de competitie?

Dieter Leenders, 16 jaar in het bestuur en 10 jaar algemeen directeur:“Ik heb het altijd jammer gevonden, dat we Timo Hanzic (naar Poitiers/Fra) en Adam Bartosz (naar Shabab Al-Ahli/Dubai) moesten laten gaan op receptie-hoek. Tja, wij waren gewoon ‘niet goed.’ Gelukkig zijn we een beetje ‘herstellend’ geëindigd. Dat verzacht het leed. Tectum Achel werd herfstkampioen en deed finaal ook beter als derde. Dat steekt.
Wij kunnen met de zesde reguliere stek absoluut niet tevreden zijn. We noteerden elf zeges (6x tegen lagere goden, 3x tegen de top), maar zeven nederlagen… o.a. dubbele 0-3 tegen buur Tectum Achel. Beetje cassant. We knapten ook af na een bizar slechte loting - het moest ons weer overkomen - in ons eerste optreden (12 oktober ’24) … en geen return, in de Beker van België: 0-3 in eigen huis tegen Roeselare. Al jaren een echte kampioenen- en bekerploeg.”

Maaseik kon evenmin doorstoten in de Champions League tegen RVV Berlin (Joel Banks), ACH Volley Ljubljana (Slo) en het ongenaakbare Poolse Projekt Warschau?
“Eén zege tegen Ljubjana (1 op 6) was te weinig. Thuis grepen we enkele kansen niet. In Berlijn boden we mooie weerstand. Met dank aan T 2 Ivan Janssen, die de ontslagen Guido Görtzen (nu trainer in Karlsruhe/Dui) moest depanneren. Maar Berlijn en Warschau is toch een andere wereld.”
Wat scheelde er met Görtzen als we dat vragen mogen? Hij kreeg zijn C4. Echt niet te voorspellen…
“Inderdaad. Met hem hadden we een driejarig contract afgesloten. Hij had de taak resultaat te boeken en onze talentvolle jongeren van nabij te begeleiden. Het liep echter niet zo best. Vandaar de ingreep. Ik denk dat zijn gevoelige snaar de opduikende stress niet kon verwerken en dat hij volledig verkrampte.

Ondertussen denderde Knack Roeselare van het ene succes naar het andere. Winst van de allereerste BeNeCup tegen de Nederlandse landskampioen Orion Stars in Den Bosch: 3-1. Hopelijk wordt die BNC in 2026 een ‘Final 4’-formule. Voorts finishte Knack als primus in de andere grensoverschrijdende BeNeConference. Een toernooi op hoger niveau. Met VHL Haasrode Leuven op de tweede plaats. Dat schema wordt in 2026 herhaald. Verdorie hé. Wij lieten ons deelnameticket, één van onze doelen, pijnlijk ontglippen tegen Lindemans Aalst, alweer een domper. Die evolutie hakte stevig in op de groep. Vooral zakelijk-commercieel was onze afwezigheid geen goede zaak.”

Via het ommetje van de Challenge Play-Off tegen mindere goden hadden jullie de kans om aan de top terug te keren.
“Klopt. Maar die CPO speelde zich af op lager niveau. Onze balans: 6 zeges, 2 nederlagen. Met wat rare kronkels over de eerste en tweede positie. Verre van het ideale uitgangspunt om tegen beter gerodeerde teams als Lindemans Aalst en VHL Haasrode Leuven uit te komen.

Vroeger had je na de reguliere interclub play-offs met de top 6, afgescheiden van de play-downs met vier. Dat was voor ons beter geweest dan de huidige omgekeerde formule. 4 toppers apart - 6 challengers. Bij een terugkeer naar een 6-4 – systeem duikt een probleem op voor invulling van de BeNeConference. Waar ga je zes valabele Nederlandse opponenten vinden?”

Welke emoties speelden de club parten na de CPO? Ging het team tenonder tegen VHL door de loodzware kalender?
“Als ik dat eens wist. In de kwartfinale tegen Lindemans Aalst stonden alle alarmlichten op gloeiend rood. Het Europees ticket gaf dan ook ruimte voor enorme opluchting. We raakten in de winnende ‘flow’. Klaar voor een spetter in de halve finale tegen VHL. Echt waar: we bereikten een verschroeiend peil tot 2-0. Spijtig dat we misschien daarbij over het randje van ons fysiek vermogen gingen. Zo kon VHL rond de superieure Valkiers en met kleppers Gil Hofmans en Simon Peeters ons een 2-3 aannaaien. Wat een wending, wat een klap, een einde in mineur. Vreemd toch, dat vreselijk grillige wedstrijdverloop.”

De fans morden vrijwel het hele seizoen. Met het verwijt van te weinig ‘grinta’, te geringe constante in de prestaties, niet genoeg kwaliteit in de rangen?
“Ja, maar ik pleit verzachtende omstandigheden. Elke ploeg in ons geval zou aan de klaagmuur staan. We konden het hele seizoen zelden uitpakken met de echte basis wegens een resem niet ophoudende blessures. Gekoppeld aan weinig efficiënte wisselopties (die had VHL wèl) in de snelle opeenvolging van topduels.

Vier basisspelers raakten in de rats. De Spanjaard Francisco Iribarne viel definitief uit met afgescheurde kruisbanden. Zo kwam de Zweedse medical joker Hampus Ekstrand, in februari 2025 overgenomen van Ravenna, op de proppen. Onze Amerikaan Cody Kessel kreeg een smash keihard in het gelaat. Gevolg: hardnekkige pijnen in de nek. En ook evenwichtsstoornissen. Hij kwam nauwelijks nog in actie. Idem voor onze Estse middenman Alex Saarema (pols) en voor Jolan Cox (cyste in de hand). Voor Jolan hadden wij geen oplossing, hij moest dus op één match na mét die blessure aan de bak. Geen makkie voor hem.”

De pech hield maar niet op. Het blessureleed beïnvloedde diepgaand de resultaten. Na Görtzen stond opvolger Claudio Gewehr eind december 2024 dan ook voor een zeer lastige opdracht?
“Ik wil Claudio uitdrukkelijk bedanken. Waarom? Hij loodste het team op leven en dood door de kwartfinale. Met als beloning dat Europese ticket voor de CEV Cup. Wij hadden dolgraag met hem doorgegaan. En weer zit het tegen, vreselijk toch. Wegens gezondheidsredenen kan hij onmogelijk zijn contract verlengen. Zo moeten wij op zoek naar een nieuwe T1. Ons keuzelijstje is al goed gevuld, we moeten verder.”

Hoe kijk je naar de toekomst? Wanneer pakt Maaseik nog eens de titel (de laatste in 2019) of de beker (de laatste in 2012!) of ‘de double’?
“Om successen te halen, is een volledig fitte kern van levensbelang. Al die erg lange blessureperiodes drukten ons terug in negatieve spiralen. Met ongelukkig veel impact op de stabiliteit en vaak een breuklijn in onze sporadisch winnende ‘flow’.

Ja, we prikten soms stevig tegen. Maar we telden veel minder ‘ups’ dan ‘downs’. Ik denk dat wij de laatste jaren te veel ‘medical jokers’ moesten aanwerven. Memoreer in dat verband het voorval met libero Martin Perin en nu met Francisco Iribarne. Neen, die miserie mag eindelijk stoppen. (Lacht) Onze budgetten blijven intact. Zo houd ik hout vast voor eindelijk een topseizoen 2025-2026.”

Het VC Greenyard Maaseik van 2025-26:
Blijvers: Sam Fafchamps, Pierre Perin, Alex Saarema, Rens Bogaerts, Thomas Neyens, Tijmen Bus.

In: Oskar von Sydow (Pass, Waremme, Zweed), Juan Finoli (Pass/Jastrzebski Polen/Arg.), Eliot De Vleeschhauwer (Oppo, Decospan Menen), Matous Drahonovsky (RH/Tectum Achel, Tsj), Niklas Breilin (lib, Grizzlys Giesen, Fin).

Uit: Landon Currie, Jolan Cox (weg na 7 seizoenen), Francisco Iribarne, Hampus Ekstrand, Renet Vanker, Andris Sirjakovs, Cody Kessel, Miguel Angel Fornes, Dawid Pawlun.

Tekst: Leo Peeters