Vorige zondag speelden de Yellow Tigers in Denemarken hun voorlaatste wedstrijd om zich te kwalificeren voor het EK in 2026 (16-25, 24-26, 15-25 winst) en volgende woensdag in Maaseik (20u) zou de laatste klus moeten geklaard worden om zich te plaatsen door te winnen van Hongarije.
De Belgische vrouwen spelen er met de gekende vedetten als Britt Herbots, Silke Van Avermaet en Nathalie Lemmens, maar ook met het sinds kort ontgonnen talent van ‘opposite’ Pauline Martin. In de laatste VNL-wedstrijd tegen Tsjechië was ze zelfs goed voor 31 punten. De absolute uitblinkster van de ploeg.

We maakten kennis met de 22-jarige goedlachse, perfect tweetalige, linkshandige Waalse speelster van 1m89, die haar volleycarrière begon bij het bescheiden Floreffe in de buurt van Namen, maar die intussen drie volle jaren actief was in het buitenland. Een merkwaardig verhaal van een straffe madam.

Toen ze amper 14 jaar oud was, maakte ze reeds haar debuut in de hoogste Liga-afdeling bij Charleroi, nadat ze ook bij Namen gespeeld had en opgeroepen werd voor de AIF-selectie. Dan verhuisde ze naar de Topsportschool in Vilvoorde, speelde drie seizoenen bij Asterix, één jaartje opnieuw Charleroi en nadien de start van haar buitenlandse trips: Vero Volley Milano, het Duitse Vilsbiburg, waar ze de beste scorer van de Bundesliga werd en het voorbije seizoen een verblijf bij Allianz MTV Stuttgart, de uittredende Duitse kampioen.

Het moet voor jouw als Franstalige niet gemakkelijk geweest zijn om over te schakelen naar de topvolleyschool in Vilvoorde?
Pauline Martin: “Als ik het verder wilde maken in het volley, besefte ik al gauw dat ik Nederlands moest leren. Maar de aanpassing aan de school was wel heel moeilijk. Ik was er de enige Franstalige, maar ik moet toegeven dat iedereen in de school – zowel de leerlingen, als de leerkrachten, als de mensen in het internaat – echt wel heel veel geholpen heeft. Het is tenslotte allemaal heel snel gegaan en ik was er vooral ook goed gekaderd.

Ik kreeg er lessen van Robin De Bont, Frauke Dierickx en tijdens het laatste jaar van Kris Vansnick. Ik heb er heel veel van bijgeleerd en ik besefte dat ik nog niet zo heel veel wist van mijn eigen lichaam.”

Mogen we eerlijk zijn? Toen we je aanvankelijk zagen spelen bij Asterix dachten vele volgers ‘Wie hebben ze hier nu binnen gehaald’?
“Hihi, ik was toen ook nog maar 16 jaar en ik moest nog heel veel leren. Maar het was een heerlijke opportuniteit, ook al heb ik daar niet zo veel gespeeld. Daarom dat ik opnieuw voor één jaar bij Charleroi ging spelen omdat ik daar meer spelgelegenheid kreeg.”

Tot verbazing van velen realiseerde je dan op 19-jarige leeftijd een transfer naar de Italiaanse topclub uit Milaan…
“Ik wist op dat moment echt niet goed wat ik moest doen. Natuurlijk was dit een opportuniteit, die ik dankzij mijn manager Julie Rumes kon verkrijgen. Ik heb daar toen veel en lang over nagedacht. Ik wilde uiteindelijk alles proberen en een aanbieding zoals die van Milano zou ik allicht later nooit meer krijgen. Zulke aanbieding was dan ook alleen maar leuk en ze kon me helpen in de uitbouw van mijn verdere carrière.”

En viel het ook effectief mee?
“Als ik daar begon, had ik natuurlijk wel wat schrik dat het kon tegenvallen. Maar iedereen was daar lief voor me, werken met de staff was er leuk. Ik zou ze daar voor heel die opleiding 19/20 geven. Daar heb ik ook beseft dat ik echt wel wilde leven voor het volley, dat dit mijn toekomst was.”

Dan volgde de overgang naar Vilsbiburg, een klein stadje…
“ Wel een superleuke ploeg. Ik ben iemand die het sociale leven hard nodig heeft en dat vond ik daar wel. Tof natuurlijk dat ik er de beste scorer van de Bundesliga werd. Ik kon er mij super gooien in de rol die ik toegewezen kreeg, ik ben daarin gegroeid en het is me daar helemaal gelukt.”

Toch de overgang naar Stuttgart, waar je Charlotte Krenicky als spelverdeelster kreeg. Toch een seizoen met vallen en opstaan?
“Ja, maar Charlotte is daar helaas lange tijd geblesseerd geraakt. Ik kreeg daar een contract, maar ik wist ook dat ik bij Stuttgart de concurrentie moest aan gaan met de Amerikaanse topspeelster Krystal Rivers, die dan ook veel meer mocht spelen dan ik. Maar ik kon toch wel meedoen in een aantal belangrijke wedstrijden en mijn steentje bijdragen. Komend seizoen is Rivers weg. Ik kreeg één jaar de tijd om beter te worden, maar komend seizoen wordt er meer van mij verwacht, krijg ik een grotere verantwoordelijkheid. Ik zit echter wel in een super omgeving. Maar het is mijn droom en mijn wens om met Stuttgart kampioen te worden, de beker te winnen en Europees ver te geraken.”

Wat zie jij als jouw sterke en zwakkere punten?
“Ik denk dat ik aanvallend en in alles op het offensieve vlak best wel mijn mannetje kan staan. Maar in verdedigend opzicht moet ik zeker nog beter worden. Maar bij de Yellow Tigers wordt heel hard gewerkt op die zwakkere punten. Door echter veel wedstrijden te spelen, zoals tijdens de VNL-competitie, groeit ons niveau ook. Ik denk dat we daar zowat alle matchen gewonnen hebben die we moesten winnen.

Ook tegen Frankrijk had ik graag gewonnen en dat scheelde niet zo veel, ware het niet dat zij plots over een sterke opposite beschikten, die uit Amerika kwam. Maar ja, met ‘als’ kom je in een andere wereld terecht.” (lacht)

De laatste VNL-wedstrijd tegen Tsjechië was wel jouw hoogtepunt.
“Tja, dat was puur bonus. We hebben in die match echt heel goed als team gespeeld. Want als de ene speelster haar job niet goed doet, kan de rest ook niet optimaal presteren. We hebben toen als een blok gespeeld. Met Lara Nagels als spelverdeelster klikte het ook uitstekend: ik kon bijna met mijn ogen toe weten wat er kwam. Ik heb haar tempo graag. Pas op, ook met de andere spelverdeelsters klikt het wel.”

Een grote verantwoordelijkheid als enige ‘opposite’!
“Helaba, Liese Verhelst is erbij gekomen en zij is echt wel heel goed, hoor! Het is dan ook goed als we met ’n tweeën zijn, want als de ene een mindere dag heeft, kan de andere al best invallen. Veel leuker om te spelen!”

Winnen tegen Hongarije moet in principe kunnen?
“Het is de ploeg die Jan De Brandt nog onder handen heeft gehad. In de heenmatch was het geen gemakkelijke bedoening, ook wel omdat wij ons normale niveau niet haalden. Zij hebben ook een sterke opposite, maar met de steun van het thuispubliek in Maaseik moeten wij er wel van kunnen winnen. De wedstrijden tegen Denemarken en Hongarije zijn ook in die zin belangrijk, dat we bij een dubbele winst opnieuw op de 14de plaats staan op de wereldranglijst. Want we waren na de VNL met luttele puntjes achterstand op de 18de plaats beland.

Wat zijn voor jou nog de verdere doelstellingen?
“Ik denk dat we als ploeg stappen gezet hebben dankzij onze wedstrijden in de VNL. Misschien kan dat helpen om op het WK een goed resultaat te halen. Italië kennen we natuurlijk, maar van Cuba weten we nog niet zo veel, omdat zij aan een belangrijk toernooi niet konden deelnemen wegens visumproblemen. Maar tegen Slovakije moeten er misschien wel mogelijkheden zijn.
Op langere termijn wil ik ontzettend graag deelnemen aan de Olympische Spelen. Dat is echt een grote droom. En vermits we met een echt wel talentrijke, jongere groep bezig zijn, acht ik dat niet onmogelijk.”

Tekst: Marcel Coppens
Foto’s: FIVB/CEV