Nee, ik wil het zeker niet meer hebben over mijn carrière in het volley. Maar omdat ik zo veel vragen krijg over hoe ik me voel en waarmee ik bezig ben, nu ik met pensioen ben, wil ik daar graag eens op antwoorden.”

Dominique Baeyens blijft nog altijd even strijdvaardig en alert als in zijn ‘actieve’, succesvolle coachesloopbaan. Eén verschil: de personen met wie hij het meeste te maken heeft, noemen hem niet langer ‘coach’ of ‘meneer Baeyens’, maar ‘Domi’. Kindertaal voor Dominique, voor wie het niet mocht begrepen hebben. Uiteraard gaat zijn aandacht volop naar zijn kleinkinderen, maar hoe moeilijk was het voor hem om zich aan te passen aan de officiële pensionering en wat heeft hij nog op zijn ‘bucket-lijst’ staan?

“Zoals je weet, mocht ik eigenlijk al op 1 maart 2021 met pensioen gaan, maar ik had met directeur topsport Koen Hoeyberghs afgesproken dat ik het schooljaar zou uitdoen en dus ging ik pas met pensioen vanaf 1 juli,” verduidelijk Dominique.

Pas dan voelde je het verschil tussen werken en pensionering?

Dominique Baeyens: “Eigenlijk nog niet dadelijk. Je zit in juli nog een beetje in volle vakantiesfeer, we zijn ook enkele weekjes met vakantie geweest. Het besef dat ik echt met pensioen was, kwam er dan ook pas begin september. Niet meer naar de volleyschool, geen twintig mails meer per dag…Mijn vrouw Ria heeft nog wel een deeltijdse job als assistente aan de KULeuven, maar ik was dus wél veel thuis. Dat werd dus mekaar opnieuw een beetje vinden, want zij had maandag en vrijdag vrij. En dus moet je stilaan een nieuwe routine opbouwen, een beetje zoeken en aftasten hoe alles best verloopt, zonder dat we elke dag op mekaars lip zaten.”

Misschien wel het moment om jouw ‘bucket-lijst’ ingevuld te krijgen, want wat had je allemaal voorzien vanaf het moment dat je met pensioen ging?

“Ik heb geen ‘bucket list’. Ik wilde gewoon gedurende een periode niks doen. Want eerlijk gezegd, de laatste twee schooljaren met alle Corona-toestanden hadden er behoorlijk op ingehakt. Niet dat ik in die periode tegen mijn goesting ging werken, maar het waren toch wel rare, ongewone schooljaren. Ik was veel bezig met (re)organiseren en aanpassen. Het veranderde soms ook met de regelmaat van een klok. Die periode heeft me toch veel energie gekost. Ook op mentaal vlak, want je leeft toch mee met de leerlingen, voor wie het ook niet gemakkelijk was. Echt een moeilijke periode. Ook de ouders waren betrokken in hetgeen er allemaal beslist en veranderd werd. Op het einde had ik dan ook zoiets van ‘laat me nu allemaal eventjes gerust’.

Maar daar stond dan weer tegenover dat ik een ongelooflijk afscheid gekregen heb van de leerlingen. Een feest dat ze helemaal zelf bedacht hadden en waar ik zowaar emotioneel door geraakt werd. Nadien volgde nog het officiële afscheid vanuit de federatie. Ik moest dan maar dubbel genieten van het leven, klonk het daar. Hoewel ik moet toegeven dat ik niet gewacht heb op mijn pensionering om van het leven te genieten.”

Hoe heb je het dagelijkse pensioenleven dan opgevangen?

“Ik heb voortaan besloten dat ik alleen nog activiteiten aanneem op mijn tempo en als ik er zin in heb. Ik geef ook nog af en toe presentaties in bedrijven. Dat blijft wel, zij het in iets mindere mate. Maar nu heb ik ook meer tijd om te overleggen en me af te vragen wat de bedoeling is. Dat houdt me scherp. Ik kan die onderwerpen bekijken vanuit een andere context. Ik doe dat nog altijd heel graag. Ik ben daar natuurlijk niet dag en nacht mee bezig, maar ik besteed er thuis toch ook wat tijd aan.”

Staan er geen reisjes meer op jouw verlanglijstje?

“Ik heb al wel een stukje van de wereld gezien. Australië inbegrepen. Als ik Ria laat doen, dan wil ze nagenoeg een wereldreis maken. Ik zie ons zeker nog wel enkele citytrips maken, maar eigenlijk heb ik nog niet echt nood aan reizen. We gaan regelmatig – al dan niet met de kleinkinderen – naar de kust of we trekken er al eens tussenuit in eigen land. Maar wat brengt de toekomst met Corona en dergelijke?”

Je bent nochtans altijd wel iemand die zich fysiek wil uitleven en die graag geniet van het buitenleven…

“Dat klopt. Ik heb een redelijk grote tuin met groenten en bomen. Daar is altijd wel iets om aan te werken. Ik heb dat ook geleidelijk aan leren ontdekken en in het najaar kan je altijd veel doen in zo’n tuin. Ik probeer me ook nog fysiek op peil te houden door elke dag te sporten. Elke dag is er wel iets. Wandelen, lopen, veel fietsen en ik heb ook nogal wat materiaal bij mekaar om aan krachttraining te doen.”

En dan zijn er natuurlijk ook nog jouw oogappels: de kleinkinderen…

“Mijn dochter Nena woont in Gent en heeft twee zonen: Bas (5 jaar) en Titus (3 jaar). Mijn andere dochter Hanne woont in Sint-Pieters-Leeuw en heeft een zoon Mats (3 jaar) en een dochter Ottie (6 maanden). Ik breng daar inderdaad veel tijd mee door. Ik heb nu éénmaal ook meer tijd dan vroeger. Maar ik doe het ontzettend graag. Allicht zoals vele grootvaders. Vroeger was ik leraar L.O. en daar hoorde ook de opleiding zwemmen bij. Ik heb zelf mijn twee dochters leren zwemmen en nu ben ik bezig om dat ook aan te leren aan mijn oudste kleinzoon Bas. Heel tof. En op die manier leer je die kinderen ook beter kennen.

Ik veronderstel dat ik na hem ook zeker al de anderen hun zwemlessen zal moeten geven. Nooit gedacht dat ik er zo veel mee zou bezig zijn. De woensdagnamiddag is voor hen en ik geniet er volop van. Maar zoals ik ook al een aantal grootouders heb horen zeggen: op het einde van zo’n namiddag ook blij dat ik ze weer bij hun eigen gezin kan afleveren. We zijn er ooit eens vier dagen mee naar zee geweest. Nadien waren we stik kapot!”

Wat staat er dan de komende jaren nog op jouw verlanglijstje?

“Ik geniet momenteel veel van mijn vrije tijd, maar ik wil zeker niet in mijn comfortzone blijven hangen. Daarom zijn de intellectuele uitdagingen welkom als ik toeleef naar een nieuwe voordracht. Zeker als ik die in het Frans of in het Engels moet geven. Ik wil niet wegzakken en b.v. nog alert blijven in het volley.

Ook die fysieke begeleiding van mensen houdt me bezig, bij voorkeur in open lucht of uitzonderlijk in mijn schuur. Ik wil me nuttig bezig houden en mezelf uitdagingen opleggen. Tussendoor kan ik evenwel ook genieten van de kleine dingen. Onlangs heb ik met Ria een wandeltocht gemaakt in de buurt van Aalst, daarna een aperitiefje gedronken op een verwarmd terras en iets lekker gaan eten. Die vrijheid om zoiets ongepland te kunnen doen was een ontdekking voor mij en dat vind ik ook heel plezant.”